17/5/2024
Με κάλεσε ο Γιώργος Μητράκης να μιλήσω για το βιβλίο μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], στην ραδιοφωνική «Ενημερωτική Εκπομπή του Σαββατοκύριακου» στον 102 FM της ΕΡΤ3, που θα μεταδοθεί αύριο Σάββατο, στις 11 με 1 το πρωί. Γύρω στις 11:30 θα ξεκινήσει η συζήτηση...
Με κάλεσε ο Γιώργος Μητράκης να μιλήσω για το βιβλίο μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], στην ραδιοφωνική «Ενημερωτική Εκπομπή του Σαββατοκύριακου» στον 102 FM της ΕΡΤ3, που θα μεταδοθεί αύριο Σάββατο, στις 11 με 1 το πρωί. Γύρω στις 11:30 θα ξεκινήσει η συζήτηση...
16/5/2024
Από τη μεγάλη εποχή του νεολαϊκού, στην αρχή της δεκαετίας του '80.
Τραγουδάρα των Νικολόπουλου-Χαψιάδη-Νταλάρα. Και με εξώφυλλο σε στυλ Κυριτσόπουλου....
https://www.youtube.com/watch?v=dCVLV58BTug
Από τη μεγάλη εποχή του νεολαϊκού, στην αρχή της δεκαετίας του '80.
Τραγουδάρα των Νικολόπουλου-Χαψιάδη-Νταλάρα. Και με εξώφυλλο σε στυλ Κυριτσόπουλου....
https://www.youtube.com/watch?v=dCVLV58BTug
16/5/2024
Τα πρόσωπα που με απασχολούν στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] και που σχετίζονται με το ελληνικό ροκ, είναι δεκάδες. Και όχι μόνο τα πασίγνωστα, σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου π.χ., αλλά και τα εντελώς αγνοημένα.
Σε κανένα άλλο βιβλίο δεν θα βρεις, ας πούμε, να γράφονται λόγια (περισσότερα από 3 σελίδες) για τον Νίκο Παπαθανασίου, τον αδελφό του Βαγγέλη Παπαθανασίου (απόντες και οι δύο από τη ζωή πια), σε σχέση πάντα με τις ποπ-ροκ δραστηριότητές του, σε Ελλάδα και Ιταλία, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Μέχρι και για τα δύο τελείως άγνωστα στην Ελλάδα άλμπουμ του από τα early seventies (άγνωστα υπό την έννοια πως δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι γι’ αυτά) γράφω μέσα...
Τα πρόσωπα που με απασχολούν στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] και που σχετίζονται με το ελληνικό ροκ, είναι δεκάδες. Και όχι μόνο τα πασίγνωστα, σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου π.χ., αλλά και τα εντελώς αγνοημένα.
Σε κανένα άλλο βιβλίο δεν θα βρεις, ας πούμε, να γράφονται λόγια (περισσότερα από 3 σελίδες) για τον Νίκο Παπαθανασίου, τον αδελφό του Βαγγέλη Παπαθανασίου (απόντες και οι δύο από τη ζωή πια), σε σχέση πάντα με τις ποπ-ροκ δραστηριότητές του, σε Ελλάδα και Ιταλία, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Μέχρι και για τα δύο τελείως άγνωστα στην Ελλάδα άλμπουμ του από τα early seventies (άγνωστα υπό την έννοια πως δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι γι’ αυτά) γράφω μέσα...
15/5/2025
Πάνε να ξανακάνουνε μόδα τα προγλωσσικά; Όμως τούτο εδώ είναι πανεπιστήμιο μπροστά στις σημερινές σαχλίτσες...
(με... Μπρίλη και Τόλη κάποια στιγμή στο κόλπο)
A-well-a bird, bird, b-bird's the word
A-well-a bird, surfing bird, brr, brr, ah, ah
Ah, bap-a-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pap
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow
https://www.youtube.com/watch?v=styV-fdt4dE
Πάνε να ξανακάνουνε μόδα τα προγλωσσικά; Όμως τούτο εδώ είναι πανεπιστήμιο μπροστά στις σημερινές σαχλίτσες...
(με... Μπρίλη και Τόλη κάποια στιγμή στο κόλπο)
A-well-a bird, bird, b-bird's the word
A-well-a bird, surfing bird, brr, brr, ah, ah
Ah, bap-a-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pap
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow
https://www.youtube.com/watch?v=styV-fdt4dE
15/5/2024
Για τους Axis είχα διαβάσει για πρώτη φορά στο Ποπ & Ροκ
στο τέλος της δεκαετίας του ’70 - δείτε τη φωτό. Ήταν μια συνέντευξη του
Δημήτρη Κατακουζηνού (πρωταρχικό μέλος τους), στην οποία έλεγε διάφορα και,
ανάμεσα, σε άλλα ότι γούσταρε πολύ την βυζαντινή μουσική.
Από τότε έψαχνα να μάθω για τους Axis, αλλά όλη τη δεκαετία του ’80 δεν είχε γράψει κανένας γι’ αυτούς (στα βασικά μουσικά περιοδικά), έτσι νομίζω. Και βεβαίως στα δισκάδικα, όταν έλεγα για Axis κουνούσαν όλοι το κεφάλι τους – στο στυλ «τι μας λες τώρα». Δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ δίσκος ή δισκάκι των Axis στην Ελλάδα, και γι’ αυτό ήταν εντελώς αγνοημένοι.
Αγοράζω δίσκο των Axis, τον δεύτερό τους, στο τέλος των 80s από τον γαλλικό κατάλογο του Franck Luinaud, ενώ στις αρχές των 90s αγοράζω από τον ίδιο, πάντα σε λογικές τιμές, και το τρίτο LP τους, τα φανταστικό Canterbury-sound progressive – εκεί όπου ο Κατακουζηνός, που δεν ήταν τότε μέλος του γκρουπ, θα έχωνε μέσα και το βυζαντινό «Αι γενεαί πάσαι»–, ενώ στα 2000s πια, θα αγόραζα από το eBay και το πρώτο άλμπουμ τους (που έχει δύο άλλα σπουδαία τραγούδια, στη θέση των επιτυχιών “Ela ela”, “Osanna”).
Για τους Axis έγραψα για πρώτη φορά στο “Jazz & Τζαζ», στο τεύχος #60, τον Μάρτιο του 1998, και θα ήταν τότε η πρώτη φορά στην Ελλάδα, που θα γραφόταν ένα πλήρες και αναλυτικό κείμενο γι’ αυτούς, ενώ νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1996, στο τεύχος #44 (το επονομαζόμενο και “Lady Jazz”), θα έκανα συνέντευξη και με τον ντράμερ τους Χρήστο Στασινόπουλο, που επίσης θα μιλούσε για πρώτη φορά σε περιοδικό, για το παρελθόν του με τους Axis κ.λπ.
Φυσικά γράφω πολλά για τους Axis και στη νέα έκδοση του βιβλίου μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που υπάρχει τώρα στα κανονικά και ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία και σας περιμένει...
Από τότε έψαχνα να μάθω για τους Axis, αλλά όλη τη δεκαετία του ’80 δεν είχε γράψει κανένας γι’ αυτούς (στα βασικά μουσικά περιοδικά), έτσι νομίζω. Και βεβαίως στα δισκάδικα, όταν έλεγα για Axis κουνούσαν όλοι το κεφάλι τους – στο στυλ «τι μας λες τώρα». Δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ δίσκος ή δισκάκι των Axis στην Ελλάδα, και γι’ αυτό ήταν εντελώς αγνοημένοι.
Αγοράζω δίσκο των Axis, τον δεύτερό τους, στο τέλος των 80s από τον γαλλικό κατάλογο του Franck Luinaud, ενώ στις αρχές των 90s αγοράζω από τον ίδιο, πάντα σε λογικές τιμές, και το τρίτο LP τους, τα φανταστικό Canterbury-sound progressive – εκεί όπου ο Κατακουζηνός, που δεν ήταν τότε μέλος του γκρουπ, θα έχωνε μέσα και το βυζαντινό «Αι γενεαί πάσαι»–, ενώ στα 2000s πια, θα αγόραζα από το eBay και το πρώτο άλμπουμ τους (που έχει δύο άλλα σπουδαία τραγούδια, στη θέση των επιτυχιών “Ela ela”, “Osanna”).
Για τους Axis έγραψα για πρώτη φορά στο “Jazz & Τζαζ», στο τεύχος #60, τον Μάρτιο του 1998, και θα ήταν τότε η πρώτη φορά στην Ελλάδα, που θα γραφόταν ένα πλήρες και αναλυτικό κείμενο γι’ αυτούς, ενώ νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1996, στο τεύχος #44 (το επονομαζόμενο και “Lady Jazz”), θα έκανα συνέντευξη και με τον ντράμερ τους Χρήστο Στασινόπουλο, που επίσης θα μιλούσε για πρώτη φορά σε περιοδικό, για το παρελθόν του με τους Axis κ.λπ.
Φυσικά γράφω πολλά για τους Axis και στη νέα έκδοση του βιβλίου μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που υπάρχει τώρα στα κανονικά και ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία και σας περιμένει...
14/5/2024
Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον θυμάμαι από τα χρόνια του Δημοτικού ακόμη, στην πρώιμη μεταπολίτευση, να τραγουδάει «Του ’παν θα βάλεις το χακί» και «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς» και όταν άκουσα στο ραδιόφωνο το τραγούδι του «Με νικοτίνη δυνατή και τον Μπομπ Ντύλαν» (1978) αγόρασα τον πρώτο εντελώς προσωπικό δίσκο του (που σήμερα τον θεωρώ «τομή» στο ελληνικό τραγούδι, και θα εξηγήσω άλλη φορά «γιατί»), επειδή μου άρεσε και το συγκεκριμένο τραγούδι (του Βαρδή) και γιατί είχα αρχίσει τότε να ακούω Bob Dylan (να διαβάζω τους μεταφρασμένους στίχους της Συριώτη κ.λπ.).
To 1981 τον είχα δει live τον Βασ. να ροκάρει με Λοΐζο, Μικρούτσικο και Λεοντή, ενώ το 1982 θα αγόραζα και το «Φοβάμαι». Θυμάμαι δε πως εκείνη την εποχή είχα μάθει πως ο Βασ. έπαιζε ροκ στα νειάτα του, με τους Crosswords και πως δεν ήταν όψιμος ρόκερ – και το έλεγα αυτό σε κάποιους φίλους, τότε, που τον κατηγορούσαν για γιαλαντζί ροκά. Τη «Διαίρεση» δεν την αγόρασα ποτέ, γιατί μου την έσπαγαν κάποια τραγούδια από ’κει μέσα, ούτε άλλους δίσκους του αργότερα. Το «Όλα από χέρι καμένα» μόνο, του Μικρούτσικου, είχα αγοράσει κάποτε στα 90s από τις προσφορές.
Τέλος πάντων, άλλη γνώμη είχα στα late 70s-early 80s για τον Βασ., άλλη στα 90s και άλλη σήμερα.
Και φυσικά ο Βασ., με τους δύο πρώτους προσωπικούς δίσκους του, με απασχολεί και στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που κυκλοφορεί τώρα στα βιβλιοπωλεία – κανονικά και ηλεκτρονικά.
Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον θυμάμαι από τα χρόνια του Δημοτικού ακόμη, στην πρώιμη μεταπολίτευση, να τραγουδάει «Του ’παν θα βάλεις το χακί» και «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς» και όταν άκουσα στο ραδιόφωνο το τραγούδι του «Με νικοτίνη δυνατή και τον Μπομπ Ντύλαν» (1978) αγόρασα τον πρώτο εντελώς προσωπικό δίσκο του (που σήμερα τον θεωρώ «τομή» στο ελληνικό τραγούδι, και θα εξηγήσω άλλη φορά «γιατί»), επειδή μου άρεσε και το συγκεκριμένο τραγούδι (του Βαρδή) και γιατί είχα αρχίσει τότε να ακούω Bob Dylan (να διαβάζω τους μεταφρασμένους στίχους της Συριώτη κ.λπ.).
To 1981 τον είχα δει live τον Βασ. να ροκάρει με Λοΐζο, Μικρούτσικο και Λεοντή, ενώ το 1982 θα αγόραζα και το «Φοβάμαι». Θυμάμαι δε πως εκείνη την εποχή είχα μάθει πως ο Βασ. έπαιζε ροκ στα νειάτα του, με τους Crosswords και πως δεν ήταν όψιμος ρόκερ – και το έλεγα αυτό σε κάποιους φίλους, τότε, που τον κατηγορούσαν για γιαλαντζί ροκά. Τη «Διαίρεση» δεν την αγόρασα ποτέ, γιατί μου την έσπαγαν κάποια τραγούδια από ’κει μέσα, ούτε άλλους δίσκους του αργότερα. Το «Όλα από χέρι καμένα» μόνο, του Μικρούτσικου, είχα αγοράσει κάποτε στα 90s από τις προσφορές.
Τέλος πάντων, άλλη γνώμη είχα στα late 70s-early 80s για τον Βασ., άλλη στα 90s και άλλη σήμερα.
Και φυσικά ο Βασ., με τους δύο πρώτους προσωπικούς δίσκους του, με απασχολεί και στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που κυκλοφορεί τώρα στα βιβλιοπωλεία – κανονικά και ηλεκτρονικά.
13/5/2024
Όταν γίνονταν οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού της Αθήνας, επί χούντας, από το 1968 έως το 1973, καμία χώρα από τις δεκάδες που συμμετείχαν –όλη η Δυτική Ευρώπη, χώρες του κομμουνισμού, ακόμη και η σοσιαλιστική Χιλή του Salvador Allende–, κανένας εκπρόσωπός τους δεν διανοήθηκε να πει κάτι, είτε σε συνέντευξη Τύπου, είτε μέσω τραγουδιών, δηλώσεων κ.λπ., για τους εξόριστους στα ξερονήσια, τα βασανιστήρια, τα εγκλήματα, για την κατάργηση των κομμάτων, των εκλογών, την απαγόρευση των τραγουδιών του Θεοδωράκη κτλ.
Τεράστιοι καλλιτέχνες, που θα εμφανίζονταν στις Ολυμπιάδες, μπροστά στους οποίους οι σημερινοί της Eurovision είναι απλά τσίχλες, σαν τους Gilbert Becaud, Charles Aznavour, Ivan Rebroff, Amalia Rodrigues, Josephine Baker, Al Bano, Sandie Shaw, Carmen Sevilla, Johnny Hallyday, Golden Gate Quartet δεν διανοήθηκαν να πουν κάτι για όσα συνέβαιναν στη χώρα ή έξω από αυτή (γιατί και τότε υπήρχαν τα εγκλήματα στο Βιετνάμ, υπήρχαν οι αντιπαραθέσεις των Ισραηλινών με τους Άραβες κ.λπ.).
Ήταν προσκεκλημένοι, όλοι αυτοί, ενός διεθνούς διαγωνισμού τραγουδιού, που στόχο είχε να προβάλλει το καλό ελαφρό και ποπ τραγούδι, και βεβαίως τη συμφιλίωση των λαών, αφού στις Ολυμπιάδες συμμετείχαν χώρες της Δύσης (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία κ.λπ.), μαζί με τον «μισητό κομμουνισμό» (Ουγγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.), ο οποίος για τη χούντα αποτελούσε τον υπ’ αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο, συμμετείχε η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Συρία και ο Λίβανος (που είχαν πολεμήσει μεταξύ τους στον πόλεμο των Έξι Ημερών), φυσικά η Τουρκία κ.ο.κ.
Ο καλλιτέχνης δεν έχει κανένα λόγο, από τη στιγμή που συμμετέχει σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Έχει χαθεί το μέτρο. Δεν μπορεί να κάνει πολιτική η Σάττι και η κάθε Σάττι. Άμα θες να πας κόντρα σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό τύπου Eurovision, επειδή συμμετέχει μια χώρα που δεν γουστάρεις, είτε δεν συμμετέχεις εσύ, είτε σαν χώρα μποϋκοτάρεις. Αυτό είναι μια τίμια δράση.
Από τη στιγμή όμως που λες ναι, αφήνεις τα χασμουρητά και τις ψευτομαγκιές στην άκρη, και κοιτάς μόνο το τραγούδι σου. Υπάρχουν άλλοι για να διαμαρτυρηθούν, να ασκήσουν πιέσεις, να αντιδράσουν κ.λπ. Εσύ είσαι εκεί για το φαν, για τη χαρά, το τραγούδι και τη συναδέλφωση. Αλλιώς αν δεν γουστάρεις δεν πας.
Τώρα προσέξτε όμως... πώς αλλάζουν τα πράματα.
Όταν διαβάζεις αυτό: >>«Όταν κάποιος εκπροσωπεί μια χώρα ακόμα και σε έναν μουσικό διαγωνισμό και ταξιδεύει με έξοδα του Έλληνα φορολογούμενου, πρέπει να προσέχει τη συμπεριφορά του, τη δημόσια εικόνα του και τη συμπεριφορά του γενικότερα», ήταν η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη για όλα αυτά.<< λες όπα... μπάστα.
Γιατί. το να βγαίνουν αυτοί οι τελεμέδες, οι πολιτικοί, και να λένε πως ενδιαφέρονται για τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου, όταν έχουν διαλύσει τη χώρα, όταν έκλεψαν το 25% του ΑΕΠ της, εν καιρώ ειρήνης, όταν διέλυσαν τα ασφαλιστικά ταμεία μας, που τα χτίσαμε με το υστέρημά μας, όταν καταδίκασαν ένα λαό να ψωνίζει από τις προσφορές ή να αγοράζει ό,τι χειρότερο ποιοτικά υπάρχει για να ζήσει, όταν διέλυσαν τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας κ.λπ., μην αφήνοντας τίποτα όρθιο, τότε το χασμουρητό της Σάττι είναι πταίσμα.
Εγώ, αν ήμουνα Σάττι, θα έριχνα σε όλους αυτούς που επικαλούνται, με τέτοια αναίδεια, τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου πριν από το χασμουρητό μια κλανιά για απεριτίφ κι αμέσως μετά ένα χèσιμο, για τη χώνεψη.
Όταν γίνονταν οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού της Αθήνας, επί χούντας, από το 1968 έως το 1973, καμία χώρα από τις δεκάδες που συμμετείχαν –όλη η Δυτική Ευρώπη, χώρες του κομμουνισμού, ακόμη και η σοσιαλιστική Χιλή του Salvador Allende–, κανένας εκπρόσωπός τους δεν διανοήθηκε να πει κάτι, είτε σε συνέντευξη Τύπου, είτε μέσω τραγουδιών, δηλώσεων κ.λπ., για τους εξόριστους στα ξερονήσια, τα βασανιστήρια, τα εγκλήματα, για την κατάργηση των κομμάτων, των εκλογών, την απαγόρευση των τραγουδιών του Θεοδωράκη κτλ.
Τεράστιοι καλλιτέχνες, που θα εμφανίζονταν στις Ολυμπιάδες, μπροστά στους οποίους οι σημερινοί της Eurovision είναι απλά τσίχλες, σαν τους Gilbert Becaud, Charles Aznavour, Ivan Rebroff, Amalia Rodrigues, Josephine Baker, Al Bano, Sandie Shaw, Carmen Sevilla, Johnny Hallyday, Golden Gate Quartet δεν διανοήθηκαν να πουν κάτι για όσα συνέβαιναν στη χώρα ή έξω από αυτή (γιατί και τότε υπήρχαν τα εγκλήματα στο Βιετνάμ, υπήρχαν οι αντιπαραθέσεις των Ισραηλινών με τους Άραβες κ.λπ.).
Ήταν προσκεκλημένοι, όλοι αυτοί, ενός διεθνούς διαγωνισμού τραγουδιού, που στόχο είχε να προβάλλει το καλό ελαφρό και ποπ τραγούδι, και βεβαίως τη συμφιλίωση των λαών, αφού στις Ολυμπιάδες συμμετείχαν χώρες της Δύσης (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία κ.λπ.), μαζί με τον «μισητό κομμουνισμό» (Ουγγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.), ο οποίος για τη χούντα αποτελούσε τον υπ’ αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο, συμμετείχε η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Συρία και ο Λίβανος (που είχαν πολεμήσει μεταξύ τους στον πόλεμο των Έξι Ημερών), φυσικά η Τουρκία κ.ο.κ.
Ο καλλιτέχνης δεν έχει κανένα λόγο, από τη στιγμή που συμμετέχει σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Έχει χαθεί το μέτρο. Δεν μπορεί να κάνει πολιτική η Σάττι και η κάθε Σάττι. Άμα θες να πας κόντρα σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό τύπου Eurovision, επειδή συμμετέχει μια χώρα που δεν γουστάρεις, είτε δεν συμμετέχεις εσύ, είτε σαν χώρα μποϋκοτάρεις. Αυτό είναι μια τίμια δράση.
Από τη στιγμή όμως που λες ναι, αφήνεις τα χασμουρητά και τις ψευτομαγκιές στην άκρη, και κοιτάς μόνο το τραγούδι σου. Υπάρχουν άλλοι για να διαμαρτυρηθούν, να ασκήσουν πιέσεις, να αντιδράσουν κ.λπ. Εσύ είσαι εκεί για το φαν, για τη χαρά, το τραγούδι και τη συναδέλφωση. Αλλιώς αν δεν γουστάρεις δεν πας.
Τώρα προσέξτε όμως... πώς αλλάζουν τα πράματα.
Όταν διαβάζεις αυτό: >>«Όταν κάποιος εκπροσωπεί μια χώρα ακόμα και σε έναν μουσικό διαγωνισμό και ταξιδεύει με έξοδα του Έλληνα φορολογούμενου, πρέπει να προσέχει τη συμπεριφορά του, τη δημόσια εικόνα του και τη συμπεριφορά του γενικότερα», ήταν η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη για όλα αυτά.<< λες όπα... μπάστα.
Γιατί. το να βγαίνουν αυτοί οι τελεμέδες, οι πολιτικοί, και να λένε πως ενδιαφέρονται για τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου, όταν έχουν διαλύσει τη χώρα, όταν έκλεψαν το 25% του ΑΕΠ της, εν καιρώ ειρήνης, όταν διέλυσαν τα ασφαλιστικά ταμεία μας, που τα χτίσαμε με το υστέρημά μας, όταν καταδίκασαν ένα λαό να ψωνίζει από τις προσφορές ή να αγοράζει ό,τι χειρότερο ποιοτικά υπάρχει για να ζήσει, όταν διέλυσαν τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας κ.λπ., μην αφήνοντας τίποτα όρθιο, τότε το χασμουρητό της Σάττι είναι πταίσμα.
Εγώ, αν ήμουνα Σάττι, θα έριχνα σε όλους αυτούς που επικαλούνται, με τέτοια αναίδεια, τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου πριν από το χασμουρητό μια κλανιά για απεριτίφ κι αμέσως μετά ένα χèσιμο, για τη χώνεψη.
13/5/2024
Roger Corman "The Trip" (1967). Ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια, που γράφτηκαν ποτέ για ηλεκτρική κιθάρα. Electric Flag, Mike Bloomfield, Nick Gravenites, Barry Goldberg κ.λπ. Όποιος έχει δει την ταινία δεν μπορεί να έχει ξεχάσει τη σκηνή στο κλαμπ, λίγο μετά τη μέση, όταν ακούγεται αυτό το ανεπανάληπτο ψυχεδελικό κομμάτι...
https://www.youtube.com/watch?v=pLrcLRGRbYE
Roger Corman "The Trip" (1967). Ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια, που γράφτηκαν ποτέ για ηλεκτρική κιθάρα. Electric Flag, Mike Bloomfield, Nick Gravenites, Barry Goldberg κ.λπ. Όποιος έχει δει την ταινία δεν μπορεί να έχει ξεχάσει τη σκηνή στο κλαμπ, λίγο μετά τη μέση, όταν ακούγεται αυτό το ανεπανάληπτο ψυχεδελικό κομμάτι...
https://www.youtube.com/watch?v=pLrcLRGRbYE
13/5/2023
Χθες έμαθα εδώ μέσα πως πέθανε ο αμερικανός σκηνοθέτης Roger Corman, στα 98 του – ο βασιλιάς των b-movies. Είδα διάφορα κείμενα σήμερα στα σάιτ, αλλά δεν είδα πουθενά να αναφέρεται ένα πολύ βασικό, για εμάς τους Έλληνες, πως ο Corman είχε γυρίσει ταινίες στην Ελλάδα – σίγουρα μία, αλλά μάλλον και δεύτερη. Λέω για το ψευδοϊστορικό “Atlas”, το 1960 (προβλήθηκε την επόμενη χρονιά), στο οποίο έπαιζαν ο Ανδρέας Φιλιππίδης (τον βλέπετε στη φωτό με το μούσι), ο Θεόδωρος Έξαρχος, η Μιράντα Κουνελάκη, ο Θεόδωρος Δημήτριεφ και άλλοι. Επίσης πίσω από τις κάμερες είχε ρόλο και ο πολύ γνωστός ποιητής αργότερα Τάσος Δενέγρης!
Εντάξει, εμείς που ακούμε ροκ ξέρουμε τον Corman από τα θρυλικά “The Trip”, “Gas!” κ.λπ. Φυσικά τον ξέρουμε και από τις ταινίες του τις βασισμένες στα διηγήματα του Poe και άλλα τινά. Αλλά ρε μάγκες μου, όταν γράφουμε στην Ελλάδα για τον Roger Corman, να λέμε πως ο άνθρωπος είχε έρθει και στην πατρίδα μας και γύρισε ταινίες – δεν είναι δα και επιλήψιμο.
Χθες έμαθα εδώ μέσα πως πέθανε ο αμερικανός σκηνοθέτης Roger Corman, στα 98 του – ο βασιλιάς των b-movies. Είδα διάφορα κείμενα σήμερα στα σάιτ, αλλά δεν είδα πουθενά να αναφέρεται ένα πολύ βασικό, για εμάς τους Έλληνες, πως ο Corman είχε γυρίσει ταινίες στην Ελλάδα – σίγουρα μία, αλλά μάλλον και δεύτερη. Λέω για το ψευδοϊστορικό “Atlas”, το 1960 (προβλήθηκε την επόμενη χρονιά), στο οποίο έπαιζαν ο Ανδρέας Φιλιππίδης (τον βλέπετε στη φωτό με το μούσι), ο Θεόδωρος Έξαρχος, η Μιράντα Κουνελάκη, ο Θεόδωρος Δημήτριεφ και άλλοι. Επίσης πίσω από τις κάμερες είχε ρόλο και ο πολύ γνωστός ποιητής αργότερα Τάσος Δενέγρης!
Εντάξει, εμείς που ακούμε ροκ ξέρουμε τον Corman από τα θρυλικά “The Trip”, “Gas!” κ.λπ. Φυσικά τον ξέρουμε και από τις ταινίες του τις βασισμένες στα διηγήματα του Poe και άλλα τινά. Αλλά ρε μάγκες μου, όταν γράφουμε στην Ελλάδα για τον Roger Corman, να λέμε πως ο άνθρωπος είχε έρθει και στην πατρίδα μας και γύρισε ταινίες – δεν είναι δα και επιλήψιμο.